உடனே தப்பிக்கணும் !!!

எங்கே இருக்கிறேன் என்றேத் தெரியவில்லை. ஒரே இருட்டு. சத்தம் துளி கூட இல்லை. சத்தமே இல்லையென்றால் ங்கொய்ங்ங்... என்ற சத்தம் கேட்குமே அனுபவித்திருக்கிறீர்களா ?. நான் அனுபவிப்பது இது தான் முதல் முறை.

கொஞ்சம் முயன்று எழுந்து உட்கார முடிந்தது. நிற்கலாம் என்றால் தலை இடித்தது. அடித்துப் போட்டது போல உடலில் வலி. கொஞ்சம் நகர்ந்து, இந்த அறையின் கதவு எங்கே என்று தேட வேண்டும். கதவு இல்லாத அறை என்று ஒன்று இருக்காது என்ற நம்பிக்கைதான்.

அட..மெதுவாக நகர முடிகிறது இப்போது. இருட்டில் இலக்கில்லாமல் மெதுவாக நகர்ந்து கொண்டே இருக்கிறேன். என் பின் புறத்தில் சிறிய வெளிச்சம் தெரிகிறது. திரும்ப கடினமாக இருந்தது, திரும்பினேன். வெளிச்சத்தைப் பார்த்து மெல்ல நகர்ந்தேன்.

எதோ சத்தம் கேட்கிறது. யார் என்னை அடைத்து வைத்திருப்பது ?. அவர்களின் நோக்கம் என்ன ? என்னை என்ன செய்யப் போகிறார்கள். பயம் அதிகமானது.

“ஒரு நாள் பொறுத்துக்கலாம். இவன் அப்பனுக்கு போன் பண்ணுனியா ?”

“போன் பண்ணுனேன் !. பணத்த நாளைக்கு கொண்டு வர வேண்டிய இடத்த சொல்லிட்டேன். போலீசுக்கு போனா, உன் மகன பொணமாத்தான்
பார்ப்பன்னு மிரட்டினதுல பயந்த மாதிரி தான் இருந்தது”

“எனக்கும் நம்பிக்கை இருக்கு. அவன் போலீசுக்குப் போக மாட்டான். ஒரே பையன். அவனுக்கு இல்லாத பணமா ? நாம கேட்டது அவனுக்கு ஒரு தூசு”

“சரி ! நாளைக்கு பணம் கைக்கு வந்த உடனே சொல்லு. இவனக் கொன்னு, நாம ஏற்கனவே பார்த்த இடத்துல புதைச்சுட வேண்டியது தான்”

”எதுக்கு நாளைக்கு வரை காத்திருக்கணும். இப்பவே இவன முடிச்சுட்டா என்ன ?”

“அட முட்டாள் !. இவன் அப்பன் திடீர்ன்னு பையன்கிட்ட பேசுனாத்தான் பணம் குடுப்பேன்னு முரண்டு புடிச்சான்னா என்ன பண்றது ?”

“ஆமாம் ! நீ சொல்றது சரிதான்”

அடப்பாவிங்களா கொல்லவே திட்டமா ? எனக்குத் தலை சுற்றுகிறது மயக்கம் வருகிறது. இறுதி முயற்சி, கதவை முட்டி திறக்க முடியுமா ? முயன்று பார்க்கி....

“நார்மல் டெலிவரி. பையன். ஹெல்தியா இருக்கான். நர்ஸ் கொண்டு வருவாங்க” - என்று சொல்லிவிட்டு டாக்டர் சென்றார்.

“ரொம்ப தேங்ஸ் டாக்டர்” - என்றாள் திலகம்.
.
.
.

”கீதா ! ஏண்டி என் பேரன் அழுதுகிட்டே இருக்கான் ?”

”என்னன்னு தெரியலைம்மா. திடீர்ன்னு கத்த ஆரம்பிச்சுட்டான்.”

”இதுக்குத் தான் சொன்னேன். இவன் வயித்துல இருக்கும் போது கொலை, கொள்ளைன்னு மெகா சீரியலா பார்த்துக்கிட்டு இருக்காத, கந்த சஷ்டி கவசம் கேளுன்னு. நீ கேட்டாத்தானே” - என்று தன் மகளைத் திட்டினாள் திலகம்.