போய்விடு அம்மா என் நினைவிலிருந்து

 (1949 - 1999)

யாருக்குத்தான் பிடிக்காது ?. உயிருடன் இருக்கையில் பாசத்துடன், இறந்தவுடன் அழுகையுடன் நினைவுகூற அம்மா.

“ஏம்மா !! அவன் வயித்துல இருக்கும் போது குங்குமப்பூ சாப்டியாம். ஏன் நான் வயித்துல இருக்கும் போது சாப்பிடல ? பாரு !! அதனால தான் நான் கருப்பா இருக்கேன்’ எனச் சிணுங்கியபோது, ”அப்பா கலர்டா நீ” என சொல்லி அணைத்துக்கொண்டவள்.

சிறுவயதில், எங்களை கண்டிக்க கைக்கு கிடைத்ததை வைத்து அடிக்க, நாங்கள் அழ, பிற்காலத்தில் நீ அழுது எங்களை கண்டித்தாய்.

நான்கு ஆண் பிள்ளைகளுடன் ஐந்தாவதாய் அப்பாவையும் பார்த்துக் கொண்டவள் நீ.

”சே !! எங்க பார்த்தாலும் ஆண்கள் கூட்டம். உடல் உபாதைகளை சொல்லக்கூட ஒரு பெண் பிள்ளை இல்லை” என அடிக்கடி நீ சலித்துக்கொண்டது, அப்பொழுது சிரிப்பை  வரவழைத்தாலும், மணமாகி மனைவி வந்தவுடன், உன் சலிப்பின் அர்த்தம் புரிகிறது.

உன் வயது அம்மாக்கள் தங்கள் வாழ்க்கையை அனுபவிக்க, உன் வாழ்க்கை எங்களுக்காக என வாழ்ந்தவள் நீ.

8 வது வரை மட்டுமே படித்த நீ, உலக அறிவை கடைசி வரை கற்றுக் கொண்டவள், கொடுத்தவள்.

எனக்கு முதலில் உயிர் கொடுத்து, பல முறை என் உயிரைக் காப்பாற்றியது இப்போது நினைவுக்கு வருகிறது. ஒரு முறை, 2 நாள் காய்ச்சல் சரியான நிலையில், ஒரு மாலைப் பொழுது சூரியனை நான் பார்த்துக்கொண்டிருந்த தருணத்தில், என் கண்களை பார்த்து, மஞ்சளாக இருக்க, அடுத்த 20 நாட்கள் நீ என் உயிரைக் காப்பாற்ற எடுத்த போராட்டத்தை என்னவென்று சொல்வது ?. கணவனை எமனிடமிருந்து காப்பாற்றியவள் சாவித்திரி என்றால், மகனை எமனிடமிருந்து காப்பாற்றியவளுக்கு பெயர் என்ன ? நீ !!.

6 மாதத்திற்கு  ஒரு முறை அலுவலக காரணங்களுக்காக அப்பாவிற்கு பணிமாற்றம் வர, இடமாற்றம் அலுப்பில்லாமல் செய்தவள் நீ. வீடு மாறுவதிலுள்ள கடினம் இப்பொழுது புரிகிறது எனக்கு. மலைப்பு  ! எப்படி நீ அத்தனை மாற்றங்களை எதிர்கொண்டு குடும்பத்தை நடத்தினாய் என்று.

5 வயது குழந்தைகளிடம் உன்னால் அவர்கள் பாஷையில் பேசமுடிந்தது. அடுத்த சில மணிகளில் 18 வயது  இளையவர்களிடம், சற்று நேரம் கழித்து 60 வயதானவர்களிடம். பேச தெரிந்த ஒரு மொழியை பல அலைவரிசைகளில்  உபயோகித்தவள் நீ. இதனால் தான் நீ போன நாளில் “பாட்டி !!!! ஆண்டீ !!! அம்மா !!” என பல கதறல்கள் கேட்டது.

உன் அண்ணனுடனான சண்டையில், நாங்கள் மரியாதை இல்லா சில வார்த்தைகளால் உன் அண்ணனை நாங்கள் குறிப்பிட “என்ன கெட்ட பழக்கம் இது ?. பெரியவங்களுக்குள்ள பிரச்சினையில் நீங்க தலையிடக்கூடாது, மரியாதையில்லாமல் பேசக்கூடாது” என அந்த நேரத்தில் எங்களை கண்டித்தது, எங்களுக்கு இன்றும் உறவுகளை பராமரிப்பதில் உதவியாக இருக்கிறது.


முதல் நாள் போனில் பேசி, மறுநாள் யாருடனும் பேசாமல் உலகை விட்டு அப்பா சென்ற நாளில் நீ  “18 வயசுல அவர் கூட வந்தேன். இன்னைக்கு வரை என் உலகம் அவரு தான், என்ன செய்ய நான் இனி” எனக் கதற நாங்கள் அன்று உனக்காக மட்டுமே அழுதது அதிகம்.

அண்ணன்களுக்கு மணமாகி அண்ணிகள் வந்த உடன், உன் மகன்களை, அவர்களின் கணவர்களாக மாற்றி, அவர்களிடம் நீ சேர்ப்பித்த விதத்தில், உன், மற்றவர்களின் மனதை படிக்கும் திறன் தெரிந்தது. மகன்களை விடிவித்து, அண்ணிகளை, மகள்களாக மாற்றியவிதம் உனக்கே உரிய திறமை.

உனக்கு இன்னும் சில மாதங்கள் என மருத்துவர் நாள் குறித்த அறையிலிருந்து வெளிவந்து, “பசிக்குதும்மா ! சாப்பிட எதாவது வெச்சுருக்கியா ?” எனக் கேட்ட நாளில் உன் மன உறுதி.

நோயின் பிடியில் சிக்கி, காலையிலிருந்து 50 தடவை வயிற்றுப் போக்காகி, ”என்னால முடியலப்பா ! ரொம்ப கஷ்டமா இருக்குப்பா” என போனில் நீ கூறிய வார்த்தைக் கேட்டு நான் அழுத அழுகை.

கடைசி தருணங்களில் “ரெண்டு பேருக்கு கல்யாணம் பண்ணிவெச்சுட்டேன். உங்க ரெண்டு பேரையும் தனியா விட்டுட்டு போறேன். உடனே யாரையாவது கல்யாணம் பண்ணிக்கோங்கடா..பார்த்துட்டு போய்டுறேன்” என நீ சொன்ன அந்த வார்த்தைகள் தான், பிற்காலத்தில், எங்கள் மண நாளில், மணமகனின் அழுகையை பிறர் ஆச்சரியத்துடன் பார்ப்பதற்கு காரணமானது.

நாளை தான் முடிவு எனத் தெரியாமல் முதல் நாள் உன்னை கட்டியணைத்து கட்டிலிலிருந்து, கைத்தாங்களாக எழுப்பி உட்கார வைத்து “போயிட்டு வர்றேன்மா” எனக் கூறி, மறு நாளே உன்னை பார்க்க ஓடி வந்த போது நீ இல்லை.

பல மாத எங்கள் அழுகை வற்றிப் போக, நீ போன நாளில் எங்களிடம் வெற்று மவுனம் மட்டுமே மிஞ்சியிருந்தது.

சிறுவயதில் நீ இல்லாத தருணங்களில், உன் புடவையின் அரவணைப்பில் தூங்கிய நாட்கள். இப்போது புடவையும் இல்லை, நீயும் !.

உன் மேல் உள்ள எனக்கான ஒரே கோபம், நீ எங்களை இளகிய மனம் படைத்தவர்களாகவே வளர்த்தது. இந்த உலகை எதிர்கொள்ளும் போது பல நேரங்களில் இப்பொழுது எங்களுக்கு கடினமாக இருக்கிறது.

இப்பொழுது, உன் நினைவுகள் வந்தால், புறந்தள்ளி பிற காரியங்களில் ஈடுபடுகிறேன். உன் புகைப்படத்தை பார்க்க தவிர்க்கிறேன்.

நீ இறந்த நாளில் அழாத என் அழுகையின் மிச்சம், இன்னும் என்னுள் உன் நினைவாக இருக்க, அதை வெளியிட்டு உன்னை என்னிலிருந்து வெளியேற்ற விருப்பமில்லை.

அம்மா என்ற நினைவுகள் வரிசைப் படுத்த முடியாதது. அதனால் தானோ, இப்பொழுது இதை கோர்வையாக எனக்கு எழுத வரவில்லை.