ஹைய்யா .. போத்தீஸ் போய்ட்டு வந்துட்டேன்...

கடந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை, தீபாவளிக்கு துணி எடுக்கலாம் என போத்தீஸ் போனேன். இது வரை நான் போத்தீஸ் போனது கிடையாது. ஆனால் என் மனைவியின் வற்புறுத்தலுக்கு (கல்யாணம் ஆகி இத்தனை வருஷத்துல..போத்தீஸ் போய் துணி எடுக்குற ஆசைய கூட நிறைவேத்த மாட்டேங்குறீங்க..அந்த கடையில நிறைய புது டிசைன் வந்துருக்காம்..அண்ணி சொன்னாங்க...) மறுப்பு சொல்ல இயலாமல், சென்றேன். எனக்கு கூட்டத்தைக் கண்டால் அலர்ஜி. கோவிலுக்கு போகும் போது கூட கூட்டமில்லாத கோவிலுக்கு போகவே விரும்புவேன்.

ஆட்டோவை (காரில் டி.நகர் போக பயம்..ஒரு தடவை பார்க்கிங் கிடைக்காமல், பாண்டி பஜாரை சுற்றி வந்து, என் வீட்டுக்கு அருகில் தான் கடைசியில் பார்க்கிங் கிடைத்தது :-) ) விட்டு இறங்கிய உடன், போத்தீஸ் கூட்டத்தை பார்த்து மிரண்டு, அரண்டு போனேன். வைகுண்ட ஏகாதேசியன்று, சொர்கவாசல் திறக்கும் போது மக்கள் அலை மோதுவது போல ஒரே கூட்டம்.

போத்தீஸ் வாசலில் ஒரு பெரிய கூட்டம் கன்னத்தில் கைவைத்து, குவியல் குவியலாக வாங்கிய துணியை வைத்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார்கள்.  வாசலில் போய் நின்றோம்.  கூட்டமே எங்களை கடைக்குள் தள்ளி விட்டது. எனக்கு சந்தேகமாகிவிட்டது, ஒரு வேளை இன்றைக்கு எடுக்குற துணியெல்லாம் இலவசமா ?..அதுக்கு தான் மக்கள் இவ்வளவு குவிந்திருக்கிறார்களா ?. கூட்டத்தில் சின்ன குழந்தைகள் மாட்டி கொண்டு கதறின. பெரியவர்கள், குழந்தையின் முகத்தில், தங்களில் கை பட்டு அவர்களுக்கு வலிக்குமே என்ற கவலையின்றி இடித்துக் கொண்டு போனது மிகவும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது.

ஒரு தீ விபத்து என்றால் மக்கள் என்ன பதட்டத்துடன் தங்கள் உயிர் காக்க பரபரப்பாக ஓடுவார்களோ, அதைவிட மோசமான அவசரத்துடன் ஓடிக்கொண்டிருந்தனர்.

இருந்த 2 லிப்ட்டுக்காக (குழந்தைகள் துணி இருப்பது 3 வது மாடியில்.. பட்டு புடவை முதல் தளத்தில். என்ன யோசனையில் இந்த மாதிரி வடிவமைத்திருக்கிறார்கள் எனத் தெரியவில்லை.)  60 பேர் காத்திருந்தனர். லிப்ட் வந்தவுடன், என் மனைவி மற்றும் மகன் உள்ளே செல்ல, நான் போக எத்தனிக்கையில் சில பெண்கள் என்னை முந்திச்செல்ல, அவர்கள் மேல் இடிக்க பயமாக இருந்ததால் (எதுக்கு பெண்ணுரிமை வாதிகளிடம் அடி வாங்கனும்..? சொல்லுங்க), நான் பின் தங்க, லிப்ட் மேலேறியது. என் குடும்பத்தை தற்காலிகமாக பிரித்த புண்ணியத்தை போத்தீஸ் கூட்டம் தேடிக்கொண்டது.

பிறகு 3 மாடி ஏறி என் குடும்பத்துடன் இணைந்தேன். என் மனைவி மிரண்டுவிட்டார்.

“என்னங்க இவ்வளவு கூட்டமா இருக்கு..நான் இத எதிர்பார்க்கலை...”

“நான் வேண்டாம்னு சொன்னத இப்பவாவது புரிஞ்சுகிட்டியா...?”

”வேண்டாங்க வீட்டுக்கு போய்டலாம்...நான் புடவைக்கார அண்ணாவை வீட்டுக்கு வர சொல்லி எனக்கு சாரீஸ் எடுத்துக்குறேன்”

“அப்பா !!..i want blue color t-shirt"

வேறு வழியில்லாமல், ஒரு துணி எடுத்துவிட்டு எஸ்கேப் ஆனோம்.

யோசித்து பார்க்கையில், போத்தீஸ், சரவணா ஸ்டோர் போன்றவை, சென்னையின் வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இடங்களாக, வெளியூர்களிலிருந்து வருபவர்கள் பார்க்க விரும்பும் இடங்களாக மாறி நிறைய வருடங்களாகி விட்டன. வெளியூரிலிருந்து வரும் என் உறவினர்கள் பலர் கேட்கும் முதல் கேள்வி..

”எப்ப, எப்படி போத்தீஸ், சரவணா ஸ்டோர், ஜெயச்சந்திரன் சில்க்ஸ் போகலாம் ?.”

“எனக்கு கொஞ்சம் வேலை இருக்கு.. நீங்க என்ன பண்ணுங்க..நான் ஒரு ஆட்டோ புடிச்சுக் கொடுக்குறேன்..அதுல போய்ட்டு வந்துடுங்க”

சில மாதங்களுக்கு முன் சரவணா ஸ்டோரில் நள்ளிரவு தீ விபத்து நடந்தது. அதற்கு பிறகு இந்த மாதிரி கடைகளில் என்னென்ன முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகளை எடுத்திருக்கிறார்கள் எனத்தெரியவில்லை. இது நான் கடைக்கு உள்ளே இருக்கும் போது யோசிச்சது.  நல்ல நேரம் பார்த்த இத யோசிக்குறதுன்னு நீங்க சொல்றது என் காதுல விழுது.

கூட்டம் அதிகமா இருக்குன்னு புலம்பறத விட, கூட்டம் கம்மியா இருக்குற கடையில போய் துணி எடுக்கறது தான் சரின்னு புரிஞ்சுகிட்டேன்.